اعضای ارکستر یکدست با لباس های مشکی و شال های نارنجی رنگ در جای خود نشستند. آرشه های آماده با حرکت دست مشایخی به حرکت درآمدند و نخستین قطعه آغاز شد. قطعه Wir zetsen unz به آرامی در سالن طنین انداز و سپس گروه کر نیز با ارکستر همراه شد. جو آرام حاکم بر سالن، جمعیت را با موسیقی همراه کرد.
مشایخی پس از نخستین قطعه گفت:
این کنسرت با اعتقادی که به زندگی دارم اتفاق می افتد. من خودم ام اس دارم و می خواهم بگویم هیچ دلیلی برای ناراحتی وجود ندارد. همه می دانند اگر به کسی کمک شود بدون اینکه آنها متوجه شوند، بسیار زیباتر است. من از زندگی ام بسیار لذت می برم. خوشحالم که در ایران در کنار کسانی زندگی می کنم که بلاعوض به من کمک می کنند.
دومین قطعه Marche نام داشت. صدای دف آغازکننده این قطعه بود، سپس ویولنیست ها نیز ساز شان را به صدا درآوردند و ترکیب این دو ساز ملودی را شکل داد. قطعه Sarbande آغازگر بخش دوم بود و قطعه Cantus کنسرت را ادامه داد. ترکیب زیبای سازهای ایرانی و غربی در این قطعه نیز دیده می شد و صدای خوشی را به گوش مخاطبان رساند. در بخش دوم مانند قسمت نخست، مشایخی پیش از هر قطعه، علت انتخاب آن و ماجرای ساخته شدن آن را توضیح داد.