من و ام اس

این همه «درد» نهان هست و مجال آه نیست

با هر حرکت چشم راستم درد در تمام سرم می پیچد. صداها چندین برابر شده اند مانند نگاه او در خاطر من. کسی در راه پله، دیگری را صدا می زند. دیگری کس دیگری را. می روند و می آیند.
شادمانی در صدای آنها موج می زند. غلت می زنم. درد در دندان هایم متوقف شده است. یک باره به خواب می روم و یک باره بیدار می شوم. بیداد می کند در سرم دردی که آسایش لحظه بیداری را بر من حرام کرده است. کسی دیگری را صدا می زند و من غلت. سرم تیر می کشد و دندانم و چشمانم.
درد. درد. درد. خبری از خواب نیست. بیداری بیداد نمی کند. درد سلطه می راند. کسی می رود. دیگری می آید.
 از تزریق آخر چند ساعتی گذشته است و از درد گویی سال ها. پتو را کنار می زنم. تب، شعله می کشد. دکمه آخر کاپشن را کلافه می بندم. در را باز می کنم. میهمانان شاد از راه پله رد می شوند. سوز سرمای پاییز سترون در جانم می نشیند. عرق روی پشتم محو می شود. درد در استخوان خشکم جان می گیرد. راه می افتم در کوچه تاریک و ناهموار تردید نیمه شب پاییزی. صدای قدم هایم ذهنِ درد را خراش می دهد. با هر گام فشار دندان ها را بیشتر می کنم. می گویند پیاده روی سردرد را بهتر می کند. تب، شعله می کشد. کسی از کنارم می گذرد. دکمه کاپشن را باز می کنم. مسکن ها هیچ اثری ندارند. بی خوابی درد را چند برابر کرده است. گلاب، چای، قهوه، مسکن، قرص و تزریق، درد را آرام نمی کند. انگشتانم برگه قرص های مسکن را در جیبم لمس می کند. رهایش می کنم. از مسمومیت استامینوفن می ترسم. برای شش ساعت گذشته سه عدد زیاد بوده است. نفس کشیدن در هوای سرد و خاکستری شهر دشوار است. برای تنوع، عمیق نفس می کشم. در کمتر از چند ساعت مسمومیت حاد استامینوفن را هشدار داده اند، اما درد ناشی از بی خوابی و سروصدای خانه و آلودگی این روزها راهی جز مصرف آنها نگذاشته است. ساعت از سه صبح گذشته است. روی تخت دراز می کشم. کسی دیگری را صدا می کند. بیدار می شوم.

صورتم از درد خیس است. می خواند؛ «این چه استغناست یا رب وین چه قادر حکمت است/ کاین همه زخم نهان هست و مجال آه نیست»
باز راه می افتم. ماشین سردتر از همیشه در ترافیک ایستاده است. تهوع چاره ای جز بستری باقی نمی گذارد. جلوی در بیمارستان ماشین می ایستد. روی فرمان ضرب می گیرم. ناگهان به جلو می رانم. این بار نمی خواهم بستری شوم. شهر خلوت است. کاش! خلوت بماند. نفس نمی آید و نمی رود. مصرف استامینوفن مشکل تنفسی را جدی تر کرده است. به دوستی پناه می برم تا با لبخندش درد را التیام بخشد. به چین های شکسته موهایش خیره شده ام. بلند و بی وقفه حرف می زند. نمی دانم از مسافرت به شمال چگونه به داستان تصادف در تهران رسید. در پیچ وخم داستان ها دندان هایم ساییده می شوند. لیوان آب را سر می کشم. می گویند آب و گلاب برای رفع درد سر موثر است. با قاشق نقش می کشم روی ظرف. شاید غذاخوردن و بالارفتن قند خون، درد را کمتر کند. با خودم عهد می کنم، وقتی دردهایم کمتر شد، کمی ورزش کنم. شاید تنفس مرتب و تمرین های ورزشی از درد پیشگیری کند. به خیال تکرار نگاه «او» می اندیشم. درد در سرم آرام می شود.
    
    منبع:   روزنامه شرق ، شماره 3028 ، نویسنده: مریم پیمان