ام اس و حمایت های اجتماعی

    بیماری ام اس (مولیتپل اسکلروزیس) نیز یکی از شایع ترین بیماری های سیستم اعصاب مرکزی (مغز و نخاع) است. این بیماری در اثر تخریب رشته های عصبی ایجاد می شود و در اثر آن امواج عصبی از مغز به خوبی منتقل نمی شود و علایم مختلف بیماری ام اس ظاهر می شود.
    علایم بیماری ام اس بسیار متغیر است. این علایم بسته به این که چه منطقه ای از سیستم اعصاب مرکزی گرفتار شده، متفاوت است. الگوی بیماری ام اس از هر فردی به فرد دیگری متفاوت است. این علایم حتی در یک فرد خاص در طول سیر بیماری تغییر می کند. اختلالات بینایی، اختلالات حسی، خستگی، مشکلات مثانه و اختلال در اجابت مزاج، اختلالات تعادل، سفتی عضلات، اختلالات تکلم، مشکلات جنسی، اختلالات شناختی و حساسیت به گرما برخی از علایم شایع این بیماری محسوب می شوند.
    آمار دقیقی از بیماری ام اس در ایران وجود ندارد، ولی احتمال داده می شود که حدود 40 هزار بیمار در ایران وجود داشته باشد که آمار بسیار بالاو قابل توجهی است و متاسفانه این آمار در حال گسترش است.اکثر افراد مبتلابه ام اس نیاز به حمایت های اجتماعی و خانوادگی دارند. هزینه بالای دارو همواره یکی از بزرگ ترین معضلات مبتلایان به ام اس بوده است که بسیاری از عهده پرداخت آن برنمی آیند. علاوه بر آن این بیماران بنا به شرایط خود در مقاطعی یا بصورت دائم نیازمند مراقبت هستند.
    علاوه بر حمایت های دولتی از مبتلایان به ام اس که آنها را در زمره بیماران خاص قرار داده است، در حال حاضر بخش غیردولتی نیز توانسته است در زمینه این بیماری به فعالیت بپردازد. انجمن ام اس تنها سازمان غیردولتی حمایت کننده از این بیماران است. این انجمن با مشکلات زیاد و کمک چند نیکوکار، سال 1378 تاسیس شد و در حال حاضر نیز به برگزاری برنامه های آموزشی، اطلاع رسانی و چاپ مجله خاص این بیماری، ارائه خدمات تخصصی و انجام فعالیت های دیگری برای بیماران مشغول است. شاید انجمن بدون پشتوانه مالی قابل توجه نتواند کاری اساسی برای این بیماران بکند یا مشکلات اساسی آنها را کم کند اما حداقل فضایی مهیا می کند تا آنها با همدردان خود آشنا شوند و با دیدار و رابطه مداوم با یکدیگر احساس تنهایی نکنند. همچنین با تشکیل جلساتی که پزشکان سخنرانی می کنند بیماران را از نظر روانی آماده تر می کنند. با وجود این، به نظر می رسد تنها فعالیت یک انجمن برای آموزش های ترویجی در جهت بهبود وضعیت زندگی اجتماعی بیماران مبتلابه این بیماری کافی نیست و جای آن دارد که انجمن های مردم و نهادها فعالیت بیشتری در این زمینه داشته باشند.