سخنرانی خانم رامنی

من شوهرم را دوست دارم، پس به او رای می دهم

هر دو آنها از شوهران شان می گویند، هر دو درباره عشق، بچه ها، خانواده، ازدواج و پدر و مادرشان حرف می زنند. اما تفاوت هایی میان سخنرانی هفته پیش «آن رامنی» و سخنرانی «میشل اوباما» وجود داشت. متن سخنرانی آن رامنی خوب نوشته شده بود و آن رامنی سخنران خوبی بود. سخنرانی او باعث شد امریکایی ها باور کنند که میت رامنی می تواند با رویا ها، آرزو ها و ترس های آنها ارتباط برقرار کند و معنای واقعی رنج را می فهمد. خانم رامنی با سخنرانی اش نشان داد با سختی و مصیبت بیگانه نیست. مدت ها با سرطان سینه درگیر بوده و مبتلابه ام اس است. اما مهم ترین خاطره روزهای سخت زندگی مشترک او با میت مربوط به زمانی است که هر دو آنها دانشجو بودند و بسیاری اوقات ماکارونی و تن ماهی می خوردند. اینجاست که میشل اوباما مطمئنا قدری از او سبقت می گیرد، شوهر او میز قهوه اش را از کنار خیابان برداشته بود و سوار یک اتومبیل از رده خارج شده می شد. میشل اوباما می گوید در اتومبیل سوراخ بود و من می توانستم آسفالت کف خیابان را ضمن حرکت ببینم. اختلاف عمیق میان سخنرانی خانم رامنی و همسر اوباما از آنجا ناشی می شد که میشل درباره واقعیت خشن و عمیق زندگی رنگین پوستانی سخن می گفت که در یک جامعه سفیدپوست زندگی کردند و مسلما سختی های زندگی میت را منی که بعد ها فرماندار ایالت میشیگان شد با اوباما و همسرش قابل مقایسه نیست. میشل اوباما گفت من و باراک هر دو در خانواده هایی بزرگ شدیم که موقعیت مالی خوبی نداشتند. او گفت پدرش یک کارگر در بخش خدمات شهری بوده، او و برادرش هردو با استفاده از وام توانستند به دانشگاه بروند، درست همانند باراک که با مادر تنهایش زندگی می کرد و همیشه درگیر پرداخت قبض ها و صورتحساب ها بود. هر دو این زنان در صحنه مبارزات انتخاباتی همسران شان قوی ظاهر شدند هر دو به وضوح برای موفقیت همسران شان جانفشانی کردند. اما مساله این است که اوباما با وام های دوران دانشجویی می تواند رییس جمهور بهتری باشد یا میت رامنی با کنسرو های تن ماهی؟ مساله این است که آیا یک زن در چنین شرایطی می تواند بگوید که همسرش را دوست ندارد و به او اعتماد ندارد؟