کوتاهی در اختصاص ارز دارویی

وقتی زنگ زد و گفت «آوونکس» پیدا نمی شود، مثل مدیران وزارت بهداشت گفتیم: «خب نمونه ایرانی اش را مصرف کن.»
    ام اس داشت ،می دانستیم استرس برایش سم است و مهم ترین دارویش همین آوونکس است و البته گران. گفت خودش می داند «سینووکس» نمونه ایرانی همین داروست اما به او نمی سازد. گفت می داند هیچ ربطی به کیفیت داروی ایرانی ندارد و هر دارویی می تواند برای بیماری عوارض داشته باشد، اما بدون آوونکس ممکن است ام اس به اعصابش حمله کند، بینایی اش را از دست بدهد، یا پاها دیگر توان راه رفتن نداشته باشد. ما سکوت کردیم. همین.
    سکوت کردیم اما توی ذهنمان مرور کردیم که قرص های «آپوترازسین نوونورم» هم مدت هاست همین سرنوشت را پیدا کرده و خدا بزرگ است و بالاخره مشکل حل می شود.
    اما ظاهرا وزیر بهداشت هم در همه این مدت با خودش فکر کرده که خدا بزرگ است و سکوت کرده و حالامثل ما حرف دلش را به زبان آورده است. وزیر بهداشت، دیروز از تامین نشدن ارز مورد نیاز برای واردات دارو در شش ماهه اول امسال بشدت انتقاد کرد و گفت: روی سخن من با بانک های عامل است که همکاری لازم را داشته باشند و زمانی که بانک مرکزی شرکت ها را به آنها معرفی می کند، برای در اختیار قرار دادن ارز لازم با این شرکت ها همکاری کنند.
    ماجرا از این قرار است که سالانه مبالغی ارز در اختیار شرکت های خصوصی قرار می گیرد تا بتوانند دارو و ملزومات پزشکی مورد نیاز مردم را تامین و به کشور وارد کنند. این موضوع در مورد داروهای ساخته شده، مواد اولیه دارو و همچنین تجهیزات پزشکی صادق است.
    مبلغی که شش ماهه اول امسال برای داروهای خارجی اختصاص یافته، ظاهرا خیلی کم بود تا جایی که وزیر بهداشت اعلام می کند این میزان ارز در مقابل نیازها ناچیز بوده است و می گوید: امیدواریم برای تامین ارز مرجع برای دارو، تعهد و قول بانک مرکزی و همکاری بانک های عامل را داشته باشیم.
    وزیر بهداشت نمی خواهد از مجموعه دولت انتقاد کند وگرنه بهتر از ما می داند که بانک های عامل تحت اختیار و دستور بانک مرکزی عمل می کنند و اگر ارزی در اختیار آنها قرار گیرد، مشکل حل است، اما همین که اجمالی اعلام می کند مشکل داروی بیماران گفته شده درست است، باز جای شکر دارد. البته شکر واقعی وقتی به زبان می آید که مشکل داروها واقعا حل شود.
منبع:  جام جم، ش3534 به تاریخ 25/7/91، ص20 ،نویسنده: مستوره برادران نصیری