باید کاری بکنیم

    دیده اید گازگرفتگان را؟ مسمومان را؟ بسیار شنیده ایم که شبی خوش خانواده یی خفته اند و صبحگاهان پیکرشان را بی جان یافته اند... آرام آرام بی هیچ نشانه یی و اشاره یی زندگی را بدرود گفته اند... من سالیان پیش این مرگ را از نزدیک دیدم. در کرمانشاه بودیم. برف می آمد. با جمعی از دوستان در اتاقی خوابیدیم. سرم کنار دیوار بود و پایم نزدیک در. ساعتی نگذشت که از سوز سرما پاهایم سرد شد. اما سرم گرم بود.دشوار بود بلند شدن. از جا برخاستن. اما سرما کار خودش را کرد. سوز سرد فرشته نجات ما شد. به سختی خودم را کشاندم کنار در. به هر زحمتی بود در را باز کردم که بروم و از اتاق دیگر پارچه یی بیاورم و لای در را بپوشانم.چراغ راهرو روشن بود. در را که باز کردم توفانی از دود سیاه بیرون زد. پنجره ها را گشودم. دودکش بخاری خوب کار نمی کرد و دود اتاق بسته را پر کرده بود. خطر از بیخ گوش مان گذشت اما شگفتا ماموران مهربان بیمارستان کرمانشاه که سر رسیدند. دوستان ما خوابیده بودند.خوابی عمیق. بیدار نمی شدند. به سختی تکان شان دادند. ما را به بیمارستان بردند و خدای را شکر که همگی زنده ماندیم. این روزها آلودگی را که می بینم. که می شنوم. که می خوانم. آلودگی آبی و هوایی و زمینی و فضایی و غذایی یاد آن شب کرمانشاه می افتم. این روزها که می شنوم شهر دبیرستانیم. شهر یادهای زیبا و خاطرات خوب و خوشم و نازنین دوستان زندگی ام «اهواز» اول شده است در جهان. دلم می گیرد. ابر های همه عالم در دلم می گریند. بله دوستان من. اهواز آلوده ترین شهر جهان شده است. جهان! وکارون تا چند وقت دیگر آبی ندارد. اشکی ندارد که بگرید بر احوال این شهر، کارون دارد خشک می شود. مثل زاینده رود مثل بسیاری از رودهای دیگر... در زادگاهم شهر اراک آلودگی هوا بیداد می کند. بیماری ها غوغا می کند و گاز های سمی کارخانه ها نفس را بر مردم تنگ کرده است. دیشب دوستی می گفت سارها و پرنده ها هم دیگر به اراک برنمی گردند. می دانید که مغز پرندگان جهت یاب است. چشم هایشان را هم که ببندید. راه شان را پیدا می کنند. اما گویا سم های مهلک بر دروازه شهر به خطی سیاه نوشته اند: ورود پرندگان ممنوع.در این شهر آدم ها دارند آرام آرام می میرند و تهران... آب و هوایش و باغ هایش نمونه بود. یکی از گوارا ترین و سالم ترین و پاک ترین آب های جهان به همت زنده یاد مهندس مهدی بازرگان در زمان ریاست او بر سازمان آب تهران به خانه ها آمده بود. و حالامقامات رسمی می گویند که آلودگی بنزین در این شهر از میزان مجاز بسیار بالاتر است... و انواع آلودگی ها سر درد وسکته و سقط جنین و سرطان... ام اس و خفقان پدید آورده است. در بسیاری از شهرهای جهان وقتی به دلیل حفظ سلامت شهروندان یا به هر دلیل دیگر محدوده یی ایجاد می شود یا منطقه ممنوعه یی. خودرویی حق عبور ندارد... اما در محدوده تهران. می توانند خودرو ها بروند... کسانی کارت دارند. کسانی هم که کارت ندارند هم می تو انند بروند! برای هر ساعت تردد در محدوده ممنوعه ساعتی 20 هزار تومان جریمه باید بپردازند!. برای خودروهای میلیاردی 20 هزار تومان رقمی است؟ گمان می برم که بر ای از میان بردن آلودگی... عزمی قوی و ملی لازم است. اکنون که رییس جمهور منتخب بر ای نبرد با آلودگی به هر شکل و شیوه دستور داده است همراهی دولت و ملت شدنی است. بخشی از این نبرد بر دوش دولت است. همچون پالایش بنزین، جمع آوری ماشین های دودزا و کارخانه های سم زا. منع قطع درختان که شش های شهرند و نشاندن نهال هایی بیشتر بر ای شهری سبزتر... و بخشی بر دوش ملت است. حفظ محیط زیست تنها یک بنای بلند و سخنرانی و صدور بخشنامه نیست. عزمی استوار و گسترده و کاری فرهنگی ضروری است. در خانه و خانواده. در مسجد و مدرسه. در بازار و اداره. کتمان مشکلات و چشم بستن و بیراهه رفتن و مردم را نامحرم دانستن راه حلی بدوی است. پیشگیری بهتر از درمان است. ریشه یابی و بیان بیماری و درمان آن راهگشاست. همه ما برای رویارویی با این بلای بزرگ باید کاری کنیم.
     
 منبع : اعتماد، شماره 2908 به تاریخ 7/12/92 ، نویسنده: غلام رضا امامی