دستگاه تزریق داروهای «ام.اس» به کمک بیماران آمد

داروی رسیژن و سینومر داروهایی هستند که بیشتر مبتلایان به ام اس با آنها آشنا هستند. داروهای مهمی که یک فرد مبتلابه ام اس باید آنها را هر هفته دو یا سه بار و یا بیشتر استفاده کنند. تزریق این داروها هرچند کار سختی نیست اما وقتی به شکل روزانه در می آید برای استفاده کننده بسیار ناراحت کننده و طاقت فرسا خواهد بود. از سوی دیگر ممکن است گاهی تزریق دوز مناسبی از آن هم با مشکل روبه رو شود از اینرو نیاز به دستگاهی برای کاهش این مشکلات بشدت احساس می شد.

    دکتر هاله حامدی فر می گوید: اتواینجکتور وسیله ای است که با استفاده از به روزترین روش ها برای تسهیل فرآیند تزریق داروهای بیماران ام اس در کشور تولید شده است.

    حامدی فر با تاکید براینکه این دستگاه گامی مهم و موثر در کاهش مشکلات تزریق و افزایش پذیرش تزریق داروهایی مانند رسیژن و سینومر است می افزاید: این شیوه تزریق دارویی، دارای مزایای فراوانی است. برای مثال اتواینجکتورها توسط خود بیمار تزریق می شوند و بیمار نیازمند مراجعه به مراکز درمانی در هر نوبت تزریق نخواهد بود و هزینه های مربوط به رفت و آمد را ندارد. از سوی دیگر این وسیله با نحوه قرارگیری ساده و مشخص، طول مشخص سوزن که برای این نوع تزریق تنظیم شده است خطای محل و میزان ورود سوزن را بسیار کاهش داده و بنا به نوع آزاد شدن دارو در آن (که با فشردن ساده یک دکمه انجام می شود) دغدغه تزریق میزان اشتباه از دارو را از بین می برد و دارو را به درستی به بیمار می رساند.
    
منبع:  روزنامه ایران، شماره 6164

از ناتوانی مغزمان پیشگیری کنیم

مغز به عنوان مهم ترین عضو بدن همه فعالیت ها، رفتارها و حتی هیجانات و غرایز ما را کنترل و رهبری می کند. از این رو محافظت از عضوی که هماهنگ کننده ارگان های مختلف بدن است یکی از مسائل مهمی است که برای داشتن زندگی با کیفیت و دوری از ناتوانی باید مورد توجه قرار گیرد.
    دکتر مسعود نبوی در گفت و گو با «ایران» با تاکید بر اهمیت پیشگیری از بیماری های شایع مغزی می گوید: انسان ها در طول زندگی خود با اختلالات مغزی مختلفی مواجه می شوند. هریک از این اختلالات در سن خاصی شیوع بیشتری پیدا می کند، مثلاً بیماری هایی مانند میگرن در سنین جوانی فرد را گرفتار کرده اما دسته ای دیگر مانند سکته های مغزی، آلزایمر و پارکینسون بیشتر در سنین بالای 60 سال دیده می شود. از میان دیگر بیماری هایی که عملکرد مناسب مغز را به خطر می اندازد می توان به بیماری MS و بیماری صرع اشاره کرد.
    این متخصص مغز و اعصاب در ادامه می افزاید: شرایط زندگی در جوامع کنونی باعث شده انسان ها بیش از گذشته در معرض اختلالات مغزی قرار گیرند. از این رو نیاز به مقابله و پیشگیری از ابتلابه این دسته از بیماری ها و حتی کند کردن عوارض و روند ناتوانی ناشی از این بیماری ها بشدت احساس می شود.
    وی با اشاره به فاکتورهای خطر بیماری های مغزی، عنوان می کند: فشار خون بالا، دیابت، چربی خون بالا، بی حرکتی، چاقی و بیماری های قلبی عواملی هستند که زمینه بروز اختلالات مغزی را فراهم می کنند. بنابراین در صورت ابتلابه این بیماری ها باید سعی شود عوارض آن را با دارو کنترل و اصلاح کرد.
    دکتر نبوی تصریح می کند: توجه به سبک زندگی برای جلوگیری از ابتلابه بیماری های مغز و اعصاب و حتی کنترل و کاهش عوارض بیماری ها پس از ابتلابسیار اهمیت دارد. در حقیقت دوری از اضطراب و مدیریت استرس و هیجانات، حفظ وزن متعادل، داشتن فعالیت جسمی منظم و مداوم، پرهیز از آلودگی های محیطی مانند زندگی در آب و هوای خوب و دوری از آلودگی صوتی در کنار استفاده از مواد غذایی حاوی آنتی اکسیدان ها می تواند از اغلب بیماری های مغز و اعصاب پیشگیری کرده و همچنین می تواند در کند کردن روند بیماری مبتلایان موثر باشد.
    به گفته این متخصص مغز و اعصاب، با وجود نقش مهم ژنتیک در برخی از بیماری ها می توان با اصلاح سبک زندگی خود را درمقابل آنها بیمه کرد به عنوان مثال MS از دسته بیماری هایی محسوب می شود که عامل وراثت در ابتلابه آن نقش دارد اما می توان با پیشگیری از چاقی و استفاده نکردن از داروهای ضد بارداری در خانم ها و همچنین دوری از استرس و استفاده از نور آفتاب و ویتامین D3 از ابتلابه آن پیشگیری کرد. همچنین در بیماری آلزایمر با وجود نقش مهم ژن و وراثت می توان با انجام فعالیت های منظم و مداوم مغزی و استفاده از حافظه با خواندن و نوشتن، استفاده از مواد آنتی اکسیدان و ویتامین های C، E و D از ابتلابه بیماری جلوگیری کرده یا ابتلابه آن را به تاخیر انداخت.
    وی در خاتمه با تاکید بر اینکه سردرد میگرنی یکی از مشکلات مربوط به مغز است می گوید: فعالیت فیزیکی و ورزش منظم، خواب مناسب(جلوگیری از پرخوابی یا کم خوابی)، دوری از استرس و هیجان های مضر می توانند در کنترل بیماری و حفاظت از مغز موثر باشند.
    
     منبع:  روزنامه ایران، شماره 6164 به تاریخ 11/12/94 ،نویسنده: پرستو رفیعی، دکتر مسعود نبوی *متخصص مغز و اعصاب

چگونه یک بیمار خاص شاغل می شود؟

این یکی حمله، جدی بود. اصلاشوخی نبود.
بیش از چهار ماه زمین گیر شدم. فکر می کردم کسی نمی فهمد که چقدر اوضاع و احوالم به هم ریخته است. به خودم روحیه می دادم و دربه در دنبال شغل جدید بودم.
دوست نداشتم برگردم و جایی کار کنم که همه به چشم بیمار به من نگاه می کنند.
 لحنِ «سلام. بهتری؟» روی اعصابم رژه می رفت. خیلی حس بدی بود.

تا روزی که کسی نمی دانست من بیمارم، همه چیز عادی بود؛ دوستی ها، دشمنی ها، تشویق ها و تنبیه ها و همه چیز و همه چیز عادی بود. اما از روزی که فهمیدند، رفتار همه عوض شد. شاید هم من نگاهم عوض شد. اما نه! رفتار همه عوض شده بود.
یک بار به همکارم گفته بودم که مریضم، اما باور نکرده و فکر کرده بود شوخی می کردم، اما حالاهمه زیادی باور کرده بودند. یکی از همکارانم پیشنهاد جالبی داد و گفت که دیگه سر کار نیا و برو خانه استراحت کن! منظورش این بود که دیگر در حال فوتی و برو کمتر خودت را اذیت کن.

     چه روزهای بدی بود. واکنش همکارانم آن قدر من را ترساند که استعفا دادم. چند ماه خانه ماندم و هر روز شاهد پیشرفت بیماری بودم.
اما باز چیزی درونم می گفت چرا باید ایستاد و کاری نکرد.
شروع کردم به فکرکردن. فیلم می دیدم، پازل درست می کردم، به خانه می رسیدم ورزش می کردم، اما یک چیز مهمی کم بود. من آدم خانه نشستن نبودم. می خواستم بروم دنبال کاری و جایی که اصلا من را نشناسند.
هر روز روزنامه می خریدم و شغل های مختلف را بررسی می کردم. تصمیم گرفته بودم سطح سواد و دستمزدم را کمتر از واقعیت اعلام کنم و کار سبک تری بردارم
 تلقین کار خودش را کرده بود. باور کرده بودم که توان کار را ندارم.
چندین جا برای کار رفتم؛ از بنگاه معاملات ملکی گرفته تا شرکت های خصوصی و... . هرجا فکر کنید، سر زدم. آن قدر فرم پر کردم که الان متخصص طراحی فرم استخدام شده ام.
 یک چیز آزارم می داد. در بعضی فرم ها نوشته بود: «در صورت داشتن بیماری ذکر کنید».
 از آن بدتر فرم هایی بود که بخشی را خالی گذاشته بودند تا اگر نکته خاصی به عنوان توضیح ضروری باید بیان شود، بنویسم.
احساس پنهان کاری مفرط و دروغ گویی را در تک تک سلول هایم داشتم. اعتماد به نفسم بسیار کم شده بود. ترس از اینکه دیگران بفهمند که من «ام اس» دارم و باعث ترحم، اخراج یا هر رفتار دیگری بشود چنان در من قوی بود که نمی دانستم باید چه کنم.
باور نمی کردم که می توانم کاری را به خوبی انجام بدهم. هر کار ساده ای که تا پیش از آن برایم راحت بود، شکل اضطراب آوری پیدا کرد. بالاخره با همه پنهان کاری های خودم، اطرافیان و دوستانم دوباره بعد از حدود شش ماه شروع کردم به کارکردن.

     یک ماهی نگذشته بود که شغل دوم و سوم هم از راه رسید و اوضاع از قبل هم شلوغ تر و بهتر شد.
چند ماه طول کشید تا اطرافیانم باور کردند که کارکردن برای من «خطر» نیست، بلکه راهی برای شکست دادن بیماری است. تنها کسی که از روز اول ساز مخالف با همه زد، دکترم بود.
 وقتی از او خواستم برایم مرخصی بنویسد تا کمی بهتر شوم و سرکار نروم و هم زمان شغل جدید پیدا کنم، موافقت نکرد و به من گفت که مشکلی ندارم و باید عادی زندگی کنم. ای کاش! حرفش را باور کرده بودم و همان چند ماه را هم با اضطراب و بی کاری دست وپنجه نرم نمی کردم.
    
منبع:  روزنامه شرق ، شماره 2530 به تاریخ 6/12/94، صفحه 16 (جامعه)، نویسنده: مریم پیمان

پرشی روی پلک

مصرف کافئین، سیگار و الکل در کنار خستگی و استرس از عوامل بروز پرش پلک است

برای بسیاری از افراد پیش آمده است که می گویند پلکمان می پرد. این پرش غیرارادی، اعصاب را به هم می ریزد و فرد به بسیاری از راه ها متوسل می شود تا از شر آن خلاص شود. این که پرش پلک چه علتی دارد و چه موقع باید نگران آن شوید، سوال بسیاری از افراد است، اما واقعا چرا پلک چشممان می پرد؟
    دکتر اصغر شریفی، فوق تخصص مغز و اعصاب در این باره به جام جم می گوید: پرش پلک، حرکات مکرر و غیرقابل کنترل پلک زدن یا اسپاسم پلک است که معمولاپلک فوقانی را درگیر می کند و هر چند ثانیه یکبار ایجاد می شود.
    
    علامت ابتلابه یک بیماری
    اکثر افرادی که دچار پرش جزئی پلک چشم می شوند، می گویند پریدن پلکشان طی چند روز یا چند هفته خودبه خود برطرف شده، اما در مواردی گذرا نیست و در صورت تداوم، روزها، هفته ها یا ماه ها طول می کشد. دکتر شریفی می گوید: گاهی انقباضات و پرش پلک می تواند نشانه ای از مشکلات دیگر چشم از قبیل ابتلابه بیماری های چشم باشد؛ مثل التهاب پلک یا خشکی چشم یا حساسیت به نور. همچنین در موارد نادر می تواند نشانه ای از یک بیماری مغزی یا عصبی، مانند فلج بلز، بیماری پارکینسون یا دیستونی ها باشد.
    این متخصص در پاسخ این پرسش که چه داروهایی می تواند این عارضه را ایجاد کند، می گوید: پرش چشم گاه در اثر عوارض برخی داروها بخصوص داروهای ضدتشنج و روانپزشکی نیز ایجاد می شود.
    به خاطر داشته باشید، مصرف کافئین، الکل و استعمال دخانیات، مصرف برخی داروهای ضدصرع و کمبود برخی املاح در بدن بخصوص منیزیم و پتاسیم می تواند از عوامل ایجاد پرش پلک باشد. همچنین برخی بیماری های بافت های سطحی چشم مثل بلفاریت (التهاب لبه پلک)، آلرژی چشم، خشکی چشم، عفونت و تحریک قرنیه و ملتحمه نیز از عوامل بروز پرش پلک محسوب می شود.
    
    حرکاتی که باید جدی بگیرید
    به گفته این پزشک، غیر از پرش چشم، برخی حرکات دیگر صورت نیز می تواند نگران کننده باشد. این حرکات به صورت کرمی شکل، دور چشم و اطراف آن احساس می شود و ممکن است در سایر نقاط صورت هم ایجاد شود.
    وی می افزاید: این حرکات ممکن است، نشانه های ابتلابه برخی بیماری ها مانند ام اس و ضایعات ساقه مغزی باشد و ضرورت دارد، فرد بررسی شود. در چنین مواردی این حرکات با استرس و بی خوابی تشدید می شود.
    
    وقتی استرس به سراغ شما می آید
    رعایت نکردن چه نکاتی می تواند باعث بروز پرش چشم شود؟
    دکتر شریفی در پاسخ این پرسش می گوید: علت پرش پلک و چشم معلوم نیست و عوامل متفاوتی باعث آن می شود. این حرکات با خستگی و استرس خود را نشان می دهد و مصرف کافئین، سیگار و الکل نیز می تواند از عوامل بروز این حالت باشد. این مشکل ممکن است از یک چشم به چشم دیگر منتقل شود که کاملاشایع و بی خطر است.
    بر این اساس، با معاینه پزشک، مشکل اصلی فرد تشخیص داده می شود، اما به طور کلی با اصلاح سبک زندگی و تنظیم استراحت و خواب کافی و پرهیز از مواجهه با تنش و اضطراب در زندگی روزمره، اجتناب از تماشای طولانی مدت تلویزیون و کار با رایانه و خیره شدن به نور شدید، مصرف نکردن الکل و دخانیات در درمان موثر است.
    
    چه موقع باید به پزشک مراجعه کرد ؟
    زمانی که انقباض یا اسپاسم اطراف چشم بیشتر از یک هفته طول بکشد و این پرش باعث افتادگی پلک فوقانی شود، باید به پزشک مراجعه کرد. اگر این حالات تمام صورت را درگیر کند و حالات کرمی شکل داشته باشد، لازم است به متخصص مغز و اعصاب مراجعه شود.
    
منبع:  روزنامه جام جم، شماره 4490 به تاریخ 8/12/94، نویسنده: هانیه ورشوچی